30,06,2010 (panpiotar)

ბელგიურ სერიალში მგონია თავი. ვერადავერ გავხდი ოჯახის სრულფასოვანი წევრი. ძალიან შორიდან ვბრუნდები ფეხით.. აღმართში ჩავიკეცე ღონემიხდილი. თეომ ამაყენა. დიდი სახლი გვაქვს, უშველებელი თუნუქის სააბაზანოთი. რამდენიმეკამერიანი სააბანაზო-ოთახი ჩაბნელებულ ოთახში დგას. ერთი კამერა იმდენად დიდია, რომ ლოგინი ეტევა. ოჯახური ტრადიციაა აუცილებლად ჩაცმული უნდა იყო სააბაზანო ოთახში.სახლის ერთი მხარე განიერ მდინარეზე და მდინარის პირზე გაშენებულ ტყეზე გადის. ტერასაზე მამა შვილს ესაუბრება. შვილი უხსნის, რომ მისი ერთადერთი მოწოდება მწერლობაა, და ერთადერთი რაც უნდა ის არის, რომ რაც შეიძლება მალე წავიდეს ბათუმში, იქირაოს სახლი და შაბათ-კვირას წეროს. ამისთვის მას ძალიან უნდა მამის ფინანსური დახმარება. სახლის მეორე მხარე იმ ქუჩაზე გადის, სადაც ვცხოვრობ. იქამდე ავტობუსით მივედი რომელშიც თეომ ჩამსვა. სამოგზაურო ავტობუსი იყო რომელშიც 80 თეთრიანი შოკოლადები იყიდებოდა. მთელი გზა ვიღაც უსაშველოდ ლამაზ მოხუც ქალს ვაკვირდებოდი.
ჩემს ქუჩაზე ვიღაც მკვდარი იყო და პირდაპირ გასვენებაში ამოვყავი თავი.ყველა ნაცნობი იყო. სახლის კუთხეს მიაშენეს წვეტიანსახურავიანი ქოხი. სადარბაზოს შესასვლელთან სავარაუდოდ დიდი ჩეჩმა, რომლის სახურავზე დიდი სარკოფაგის დატევაც შეიძლება. სადარბაზოდან სახლში შევედი, პირდაპირ თუნუქის სააბაზანოს ოთახში შევედი. ზევიდან კარგად ჩანდა 50 წლამდე კაცი, რომელიც პიჟამოთი იწვა საწოლზე. კამერაში წყალი ჩადიოდა. მთლიანად სველი იყო კაციც და საწოლიც. პირი ღია ქონდა, მიკვირდა როგორ არ იხრჩობოდა.

30.06.2010 (fee morgana)

ჩემს მეზობლად გაზი აფეთქდა, მინა ჩაიმსხვრა და ფანჯრიდან ამერიკული ბოინგი შემოფრინდა. თვითმფრინავი ოთახში ჭაღის ირგვლივ დაფრინავდა და ვუზუზელას ხმა ქონდა, მერე წითელი ბალიში შეეცადა გავეგუდე და მას სხვა ბალიშებმაც მიბაძეს,რომლებიც მოგვიანებით ბესიკის ქუჩაზე მცხოვრებ უპატრონო ძაღლებად გადაიქცნენ. მეტი არაფერი მახსოვს, იმიტომ რომ გამეღვიძა და რატომღაც მთვარეული მეგონა თავი.

28.06.2010 (fee morgana)

მუსიკის მასწავლებელთან დავდივარ, მაგრამ სინამდვილეში ხატვას მასწავლის. მასთან სახლში დიდი წითელი როიალი დგას, მასწავლებლის აზრით ინსტრუმენტი ვირივით ჯიუტია. მეცადინეობის შემდეგ ხანდახან სხვენზე ავდივართ და ვიძინებთ ხოლმე. მე არ მეძინება, ამიტომ საბნის ქვეშ მაფიოზობანას ვეთამაშები საკუთარ თავს, მაგრამ მაფიოზები მასწავლებლის გამოგზავნილი კოღოები მგონიან. ვხედავ ნიკა კედელზე წითელი ფანქრით რაღაცას წერს და მზეებს ხატავს. მერე სკამზე ვსხედვართ და ვლაპარაკობთ. ჩემსკენ მოდის ჩემი ნათესავი, რომელიც უცებ პატარავდება, ვერცხლისფერი ფარფლები გამოსდის ფეხებზე და აუზის ირგვლივ დაბაჯბაჯებს. ხელში ამყავს, მინდა დავაძინო, მაგრამ ჩემს ხელებში ქრება.

27.06.2010 (fee morgana)

ბნელ სარდაფში ვიყავი, ბუნკერს გავდა.. სარდაფში ნესტის და დამწვრის სუნი იდგა.(კარგად ვიგრძენი) ჭერს მთელ სიგრძეზე განლაგებული ხავსიანი სვეტები იჭერდა. ირგვლივ ყველაფერი სველი იყო, მაგიდაც, სკამებიც და იატაკიც. ჭერიდან წყალი ჩამოდიოდა ანუ მოყვითალო კვერცხის ნაჭუჭები ცვიოდა, რომელიც მე წვიმის წვეთები მეგონა. ცოტა ხანში ყველაფერი ნაჭუჭებმა დაფარა. მერე ფერფლიდან აღმდგარი ფენიქსი დავინახეთ.:) (თურმე ცალთვალა ,,თაფლისფერ'' ბიბილოიანი მამალი ყოფილა.) ძლივს დავიჭირეთ და დავკალით. ტირილი დაიწყო, რომ ვხარშავდით მაშინაც ტიროდა და ქვაბიდან გაგვიფრინდა. მერე სრულიად უცხო გარემოში აღმოვჩნდი. ღამე იყო და სადღაც მივდიოდი,სულ მარტო. სიბნელის მიუხედავად, ზოგჯერ ისე ანათებდა მზე ვეღარაფერს ვხედავდი და ბალახებში ვიმალებოდი.

26.06.2010 (bo)

რაღაც ზავიძენიის წინ ვზივარ, ხან ველოტრეკს ვხედავ ჩემ წინ ხან შენობას. ჩემი ირაკლი ჩემ გვერდითაა. უცებ რამდენიმე ადამიანი მოგვიახლოვდა, ორი კლოუნია მათში. ერთ-ერთი მაღიზიანებს და არ მომწონს, ჩემ ირაკლის ჩამოართვა ხელი, მე ზედაც არ ვუყურებ, ახედვაც კი არ მინდა. ჩემი ირაკლი არაფერს ამბობს. ეს კლოუნები ამ ზავიძენიაში შედიან, უცებ ჩვენც იქ აღმოვჩნდებით, თვითონაც არ ვიცი როგორ. შუაში საცეკვაო მოედანია, გარშემო მაგიდები, ვიღაც როლიკებზე ცეკვავს, ფუშ-ფუშა კაბა აცვია. ის გამაღიზიანებელი კლოუნი ერთ-ერთ მაგიდასთან მიდის და კლოუნ გოგოს ხელს ხვევს, მგონი ეს კლოუნი ცოლ-ქმარია.
უკან მივიხედე და არაფერია..
უეცრად სხვაგან აღმოვჩნდები, მიტოვებულ სახლთან ძველი მანქანა დგას, ბნელა და ნისლია. მე მანქანაში ვზივარ. მცივა.

ყველაზე ჩუვაკური მომენტები ჩვენი სიზმრებიდან

დღეს რიგით ოცდამეთვრამეტე სიზმარი აიტვირთა ჩვენს ბლოგზე!!! ვაშა ჩუვაკებო ვაშა!!!
ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი გემოვნებით ამოვარჩიო ჩვენი სიზმრების ყველაზე ჩუვაკური ამონარიდები.

...გაზაფხულიც, ზაფხულიც, შემოდგომა და ზამთარიც ერთად იდგა საქართველოში...

...,,პოლაროიდი'' სარკე გაიჩითა...
სხვათა შორის, ძალიან მხიარული სარკე იყო, იმიტომ რომ ჩვენს ნერვებზე თამაშით კარგად გაერთო)

...სანაპიროზე ვწევარ მზის ჩასვლისას და ზღვას ვუყურებ, რომელიც თეთრი კედების გროვადაა გადაქცეული...

...კლდიდან ფაშისტი ხვლიკი გამოძვრა...

...გამეღვიძა და გავედი ტუალეტში. დავჯექი თჲ არა უნიტაზზე ისე დავპატარავდი რომ
ჩავვარდი შიგნით და აღმოვჩნდი ლურჯი პასტის გულში, რომლითაც
მეოთხეკლასელი ბავშვი მათემატიკას წერდა...

...ვიღაც ბიჭთან ერთად წავიდა ტუალეტების დასარეგისტრირებლად...

...არჩილი სახლში არ იყო და მისმა მეზობელმა გადმომიყარა ცოტა დახმარება (თურმე ყვითელი გრანულებია)...

...სადაც ბილიკების მოვალეობას მაღალ ხეებზე გადებული ბამბუკის ხიდები ასრულებდა...


...პატარა ოთახში რიგში ჩალაგებულ მურაბის ქილებს დასტიროდნენ, რომელიც მგონი მიცვალებული უნდა ყოფილიყო...

...სადღაც,მომეჩვენა, რომ ბოთლი ძალიან ჰგავდა მკვდარ ბატს...

...ჰაერში გავჩერდი და მატარებელში გავდიოდი...

...დიდი მეგაპოლისის მანათობელი რეკლამებით სავსე რომელიღაც ქუჩაზე აღმოვჩნდით
დიდად არ განვიცდიდით უთავოდ დარჩენას და არც კისერი გვტკიოდა. სადღესასწაულოდ გვეცვა და შამპანურს ვსვამდით...

...იმან ყველას რაღაც მწვანე ელექტრონული ქსელები მოახვია თავზე. მიაბა კედლებზე. თვითონ ყველა მეორე ნაბიჟზე უჩინარდებოდა...;

...გარედან ვუყურდებდი, მაგრამ თან მე ვიყავი...

...ვივსებოდი შურით იმ ადამიანებზე, რომელიც ცათამბჯენების ქვევიდან შეხედვაც შეეძლოთ...

...მაგრამ ბავშვი უცბად დაპატარავდა. მგონი ერბოკვერცხად გადაიქცა...

...ვყიდულობ მალამოს და ოც მწვანე ფურცელს, რომელიც LSD მგონია...

...10 ევროთ მთელი ბორდელის "ქალები" ჩემი გახდებოდა... :D

...manchester united-ის ჰიმნზე ტანგოს ვცეკვავ...

...მერე დავინახე როგორ გადაიქცა ავტობუსი პატარა გოჭად და ბუჩქებში დაიმალa

...გზაში დელფინისნაირმა დიდმა ხვლიკკმა შემაშინa...

...ტელევიზორში მოგვიწოდებდნე, რომ მიგვებაძა შრომით მებალეებისთვის. ერთი სლოგანი გაიჩითა - გახდი შენი ქვეყნის მებალე!!!!...

...შევდივარ მეგობრის სააბაზანოში, სადაც 3 სარეცხი მანქანა დგას და სამივეში შემძვრალია ჩემი მეგობარი (ერთიდაიგივე, ოღონდ ერთდროულად)...

...უცებ პურის ყანაში აღმოვჩნდი, სადაც ლურჯფრთიანი გნოლები დაფრინავდნენ...

...დოსტოევსკი სუხარს ჭამდა...

...ბაზრის შუაში ბორცვზე დგას ტაფისთავიანი ზარატუსტრა და ქადაგებს - "ის ვინც ჩემს სიტყვებს ვერ გაიაზრებს, ვერ მიიღებს ქარის სახეს!"...


p.s თუ ვინმეს (თუ რათქმანუნდა ვინმე კითხულობს ამ ბლოგს) სხვა მომენტები უფრო მოგწონთ ამ სიზმრებიდან (ეხებათ იმათაც ვინც სიზმრებს ტვირთავს) და ფიქრობთ, რომ იმსახურებს საპატიო სიზაში მოხვედრას ტრაკზე მაკოცეთ.

26,065,2010 (panpiotar)

კოკა-კოლას ვსვავდი და ვიღაც გოგოს ვეფერებოდი. შავ კარებზე თეთრად არის დაწერილი ციფრები და იმდენად დიდი გლაზოკი აქვს, რომ ფარდა გვაქვს ცამოფარებული.რაღაც გველისტავიანი ქანქარა წიკწიკებს. მომაბეზრებელ ხმებს გამოცემს. გული შემიწუხდა. გოგომ ისევ მაკოცა და სიმშვიდე დამიბრუნდა. სიამოვნების ბურუსში ვიძირებოდი, მაგრამ გველისთავიანი ქანქარა ისევ ტვინს ტყნავს. გამეღვიძა. ჩემნს სახლში დაკუდული სამი საათი დილის სიჩუმეში ერთ დიდ მონსტრად გადაიცა და საშინელ ხმას გა,მოსცემს წამი ინტერვალში. ამ დამპალ ხმას დღისით ვერ შეამჩნევ. დილით ადრე კი ტვინს ისე მოგიტყნავს, რომ იმის ტრაკიც აღარ გაქვს ადგე და სათითაოდ გადაყაროპ ფანჯრიდან. ვიხრები და ვცდილობ გოგოს კანზე ვუსუნო, რატომრაც ოგნია, რომ მისი სხეულის სუნი დამაწყნარებს. ორივე ოფლში ვცურავთ. სუნი ვიგრძენი, თითქმის ჩემნაირი აქვს. ორივე ერთად "პარფიუმერის ოცნებაა" ვეუბნები. კიდევ ერთხელ გამეღვიძა.

26,06,2010 (panpiotar)

ძველი ქარხნის ერთ-ერთ შენობაში ავდივართ. თორნიკემ მწვანეს ზურგზე ცეცხლი წაუკიდა. დიდი ხანი ვერ მიხვდა მწვანე და ცეცხლწაკიდებული მოძრაობდა. ბოლოს მე ჩავაქრე. მალე გარეთ გამოვედით. გალიის კარი ღია იყო. გალიაში პანტერა იჯდა, ვიღაც ტიპი ყვიროდა არ გაიქცეთ მაინც ვერ დაემალებითო. გავშეშდით ეეერთ ადგილზე. პანტერა გარეთ გამოვიდა და მომენტალურად მე მომახტა. შიშისგან თვალები დავხუჭე. ძირს დამაგდო და ენით ლოკვა დამიწყო. ცოტა მომეშვა, იმ კაცმა "ჩქარა შეგეჩვიაო". მთხოვა შენც მოეფერე არ გაბრაზდესო. ზურგზე ვუსვავდი ხელს, თვალებს მაინც ვერ ვახელდი. მალე მომბეზრდა, ხელები ყელში წავუჭრე და გადავაგდე. ის ისეთი ძლიერი აღარ იყო, არც პანტერა იყო, ბოლოებით გადაბმულ 10 თითად გადაიქცა და. დაბლა დავაგდე და მთელი ძალით ვცდილობდი როგორმე გამეჩერებინა. თითის წვერებს როცა ვეხებოდი მსუსხავდა. უცბად სამზარეულოში აღმოვჩნდით< თითები რაღაც გულისამრევ და უშველებელ მწერად გადაიქცა და დაგრაგნილ ლეობში შეძვრა. მე პანიკაში ჩავვარდი, შიშველი ფეხი შავ-ყვითელ და ბევრფეხება ხოჭოს დავადგი. გაიჭყლიტა. ლორწო ფეხზე ამეკრო. გავიქეცი სხვა ოთახში, მაგრამ ფეხზე შავ-ყვითელი ნაწლავი მომყვებოდა წინა ოთახიდან.

26.06.2010 (panpiotar)

... ჩვენს ბლოგზე უკვე 100000 სიზმარია. ლიკასმა გადაწყვიტა ავატარი 2 ის გადაგება იმ სიუჟეტზე, რომელიც მსოფლიოში საუკეთესო სცენარისტებმა გააკეთეს ჩვენი სიზმრების მიხედვით. მტავარ როლზე საშა ბარონ კოენი დამტკიცდა :D აღებული ჰონორარით ნარინჯისფერი მუსტანგი ვიყიდე. უკვე ბევრი ფული მაქვს, ამერიკაში ვაპირებ საცხოვრებლად გადასვლას. ქალაქს ვარჩევ. ლოს ანჟელესი მინდა ყველაზე მეტად, მაგრამ დედაჩემი მეჩალიჩება სან-ფრანცისკოში ჯობიაო. ბოლოს გადავწყვიტეთ ლოს-ანჟელესი. "სიზმრების გავლით ამერიკაში" ვიმეორებდი გაუჩერებლად.

25.06.2010 (LiLac)

ჩემი მამიდაშვილისშვილი ხალხს და ცხოველებს კლავს, მაგრამ ეს მარტო მე ვიცი და ვცდილობ სხვებსაც გავაგებინო, რომ ბავშვი ფსიქოლოგთანაა მისაყვანი. ის ხვდება, რომ რაღაც გავიგე. საბოლოოდ, სიმართლეს ვამბობ, მაგრამ არ მახსოვს ეს ამბავი როგორ მთავრდება...

***

სახლიდან გავრბივარ: ჩანთაში ფულს და ტანსაცმელს ვყრი, ფანჯრიდან ვიპარები და არაგვის ქუჩამდე ტაქსს მივყვები. დაბადების დღეზე ვარ დაპატიჟებული, მაგრამ მანამდე სადღაც უნდა შევიარო. საჩუქრად "ადიდასის" სუნამო და დეოდორანტი მიმაქვს... დაბადების დღეზე მუსიკალური ცენტრი აქვთ, მაგრამ დისკები არა და მთხოვენ, მე წავიღო...

მერე აღარ მახსოვს, არადა საინტერესო სიზმარი იყო, დაძაბული...:(

25.06.2010 (fee morgana)

დავიძინე. ვიცოდი, რომ გავიღვიძებისთანავე თურქეთში უნდა წავსულიყავი, მაგრამ ეს ქვეყანა პარალელურად კახეთიც იყო, ბათუმიც და რუსეთიც. ჩავჯექი ასაწყობ ტრანსპორტში ( ლეგოს სათამაშოს წააგავდა), რომელსაც იმდენად მაღალი სკამები ჰქონდა, რომ ძალიან არაკომფორტული მეჩვენა. გაზაფხულიც, ზაფხულიც, შემოდგომა და ზამთარიც ერთად იდგა საქართველოში, იმიტომ, რომ ზღვაზეც უნდა წავსულიყავი, ამის პარალელურად კი რთველი მიმდინარეობდა. ვიცოდი რომ ასეთი მოვლენა რამდენიმე წელიწადში ერთხელ ხდება და ამას რატომღაც ,,ბუნიობა'' დავარქვი. გზად საზოგადოებრივ ტუალეტში შევიარეთ, სადაც ,,პოლაროიდი'' სარკე გაიჩითა, ისე ისტერიულად გვიღებდა სურათებს შევწუხდით და სწრაფად გამოვედით გარეთ. (სხვათა შორის, ძალიან მხიარული სარკე იყო, იმიტომ რომ ჩვენს ნერვებზე თამაშით კარგად გაერთო) გამოსვლისას მივხვდი, რომ საფულე მომპარა, მაგრამ უკვე ჩემს ლეგოში ვიჯექი და უკან მიბრუნებას აზრი აღარ ქონდა)მერე კურსი შევცვალეთ და გადავწყვიტეთ LADY GAGA-ს კონცერტზე წავსულიყავით.

22.06.2010 (fee morgana)

სანაპიროზე ვწევარ მზის ჩასვლისას და ზღვას ვუყურებ, რომელიც თეთრი კედების გროვადაა გადაქცეული. კედებს მზის შუქი ხვდება და წითლადაა შეფერილი, მოკლედ, ისე, როგორც დაისის დროს ხდება ხოლმე ზღვა მეწამული. ზღვის ღელვა გამოწვეულია ფეხსაცმელების გახსნილი თასმებით. მე ლექსის დაწერა მინდა, მაგრამ შეეხება თუ არა ფანქარი, ფურცელი მაშინვე იხევა. კლდიდან ფაშისტი ხვლიკი გამოძვრა (მულტფილმს ვუყურე ფაშისტებზე) მეშინია, რომ მესამე მსოფლიო ომი დაიწყება და გავრბივარ ხალხისთვის იმის სათქმელად, რომ ფაშისტები ახლოს არიან, თუმცა ფეხები აღარ მემორჩილება და ქვიშაში ვეფლობი. მეღვიძება.

21.06.2010 (dali)

გამეღვიძა და გავედი ტუალეტში. დავჯექი თჲ არა უნიტაზზე ისე დავპატარავდი რომ ჩავვარდი შიგნით და აღმოვჩნდი ლურჯი პასტის გულში, რომლითაც
მეოთხეკლასელი ბავშვი მათემატიკას წერდა. ეს ბავშვი იყო თეო.ცოტახანში ჯიბეში ჩამიდოდა ვიღაც ბიჭთან ერთად წავიდა ტუალეტების დასარეგისტრირებლად.
პირველი ტუალეტი აღწერა, მერე მეორე, მესამე და როგორც იქნა ჩემს სახლს მიადგა, მაგრამ ვაი დედა! ჩემი ტუალეტის კარი შიგნიდან დაკეტილი იყო ( მე ჩავიკეტე დილით)
თეომ პასტით დაიწყო ტუალეტის კარების წვალება, და მეც გადავწყვიტე დავხმარებოდი და პასტის გლიდან გამოვძვერი. მაგრამ შუა საკეტში დამიბრუნდა ჩვეულებრივი ზომა. თეო აღარ იყო
და არარც ტუალეტის შესასვლელი.მოვხსენი კარი და ჩისთან წავედი დახმარების სათხოვნელად.არჩილი სახლში არ იყო და მისმა მეზობელმა გადმომიყარა ცოტა დახმარება (თურმე ყვითელი გრანულებია)
როგორ იქნა ამოვძვერი კარიდან. მოვიხედე და დედაჩემი მოდის, მწვანე სარაფანი აცვია და მეუბნება, რომ ბლინები გამოაცხო და დახმარების გრანულები დააკლდა იმიტომ რომ სულ მე გამომიყენებია. მე შემრცხვა.
აქ სიზმარი წყდება. ცოტახანში კი მე აჩი თეო და პიტერა შავი მერსედესით ექსკურსიაზე მივდივართ და გვეჩითება თეთრი მარტორქა. შიშისგან გამეღვიძა.

21.06.2010 (fee morgana)

სოფელში ვიყავი ჩემი ნაცნობის სახლში მის ბებიასთან სტუმრად. წამოსვლისას ჩანთა ჩავალაგე, მაგრამ ვგრძნობდი, რაღაც მრჩებოდა. მოხუცმა გამომაცილა საძინებელი ოთახის უკანა კარიდან, რომელიც ტროპიკულ ჯუნგლებში გადიოდა. ნაცნობი სოფელი უცებ ტყედ გადაიქცა, სადაც ბილიკების მოვალეობას მაღალ ხეებზე გადებული ბამბუკის ხიდები ასრულებდა. ხიდების ბოლოებში ბამბუკისვე ბელვედერებზე შეგეძლო გასვლა. მივხვდი რომ სახლში სუნამო დამრჩა . უკანა კარიდანვე შევიპარე საძინებელ ოთახში და შეუმჩნევლად დავბრუნდი უკან. მოხუცი ქალის ტირილი მომესმა, მისი შვილი მოკლეს და სავარაუდოდ მე ვიყავი მკვლელი. პატარა ოთახში რიგში ჩალაგებულ მურაბის ქილებს დასტიროდნენ, რომელიც მგონი მიცვალებული უნდა ყოფილიყო. ისევ ხიდზე გავედი, ამჯერად მარტო აღარ ვიყავი,ჩემს გვერდით გაჩნდნენ ჩემი მეგობრები, მაგრამ ყველა ზიზღით მიყურებდა, კითხვებზე პასუხს არ მცემდნენ. ბოლოს მივხვდი, რომ ვერ ამჩნევდნენ ჩემს იქ ყოფნას.

20.06.2010 (fee morgana)

სათვალის საყიდლად წასვლა გადავწყვიტე. ზოლიანი კაბა ჩავიცვი და ქუჩაში გამოვედი. ერთ სახლს მივუახლოვდი, მგონი იქ იყო ოპტიკური მაღაზია, შევედი და ლურჯი ,,ლენონები'' ვიყიდე. (ცოტა განსხვავებული ფორმა ჰქონდა, მაგრამ მაინც ,,ლენონებად'' აღვიქვი) გამყიდველი ერთი უჟმური ქალი იყო, არც კი გაუღიმია,თან მგონი რაღაცაზე მეჩხუბებოდა. მე გავიფიქრე, ეს აუცილებლად იაღოვას მოწმე იქნება თქო. გზაში ახალგაზრდა ბიჭი შემხვდა, ზეთით სავსე ბოთლი მიჰქონდა სადღაც,მომეჩვენა, რომ ბოთლი ძალიან ჰგავდა მკვდარ ბატს, და გავიფიქრე ეს ხალხი სულ არ უფრთხილდება გარემოსთქო. მერე კონსტრუქციების გამოცდაზე შევედი, საერთოდ არაფერი არ ვიცოდი და ტანჯვამ გამომაღვიძა

19.06.2010 (panpiotar)

მეტროში ვარ. ბაქანზე ვდგავარ. მატარებელი მომიახლოვდა. ვიიღაცამ ხელი მკრა. ჯერ კიდევ ჰაერში ვიყავი მატარებელი დამეჯახა. მაგრამ არ შემხებია. მატარებელში გავიარე. ან მატარებელმა გაიარა ჩემში. ერთ ადგილზე ვიყავი ჰაერში გამოკიდებული. მატარებელი მოძრაობდა. ბაქანზე მდგარ ხალხს ვუყურებდი. მატარებელი არ აპირებ და გაჩერებას. მსიამოვნებდა მატარებელში მოძრაობა. რამდენიმე წამში გაიარა ბოლო ვაგონმა და დაბლა დავვარდი. ვიღაცამ ხელი მომკიდა და ამიყვანა უკან ბაქანზე. მითხრა მალე კიდევ ერთი გამოივლისო... იმედი მაქვს თქო - ვუპასუხე. დავამტავრე თუ არა მომენტალურად გაისმა სირენის ხმა. სირენა აშკარად რაღაც დიდი გემის იყო, მაგრამ მალე მატარებელი გამოჩნდა. იმ მომენტში როცა უნდა გადავმხტარიყავი ძალიან შემეშინდა. ისე რო სუნთქვა შემეკრა, მაგრამ უკნიდან პაპაჩემმა მკრა ხელი და გადამაგდო. ისევ იგივე მოხდა რაც წინაზე. ჰაერში გავჩერდი და მატარებელში გავდიოდი. ხმა მომესმა ბაქნიდან ეს დიდი მატარებელიაო. გამიხარდა. წარმოუდგენელ სიამოვნებას განვიცდიდი. მსგავსი რამე ცხოვრებაში არ განმიცდია. თითქოს შემეცნების მატარებელი იყო. სულ ცოტაც და გავაცნობიერებდი სიზმარს, მაგრამ რაღაც ძალიან მიშლიდა ხელს. მეორე მხარეს გავიხედე, კედელი აღარ იყო. ზღვა ჩანდა. მეორე მხარეს ისევ ბაქანი იყო, ბაქანზე ხალხი. რაღაც ხმები გავიგე, სახლში ჩემები ლაპარაკობდნენ, გამოფხიზლება დავიწყე, მაგრამ თვალები დავხუჭე, რომ როგორმე შევბრუნებულიყავი გაგრძელებულიყო სიზმარი.. უშედეგოდ.

18.06.2010 (fee morgana)

აკადემიაში ვიყავით და მგონი რაღაცას ვხატავდით. მერე პარაშუტებით გადავხტით აივნიდან და დიდი მეგაპოლისის მანათობელი რეკლამებით სავსე რომელიღაც ქუჩაზე აღმოვჩნდით. დიდი ლამპიონთან ვიდექით. გადავწყვიტეთ ცოტა ხანს დავშლილიყავით და მერე ისევ გვენახა ერთმანეთი. მე მაშინვე საშინლად ძველ ,,მარშუტკაში '' ჩავჯექი და სადღაც წავედი. ცოტა ხანში მეგაპოლისიც გაქრა და მთელი მისი მშვენიერებაც, აღმოვჩნდი გზაჯვარედინზე, რომელიც მრავალსართულიანი სახლით იყოფოდა. გზაზე ავტომატიანი ხალხი დარბოდა, ქუჩებში საცობები იყო და სახლებს ალი ასდიოდა, მე მძღოლს ვკითხე თბილისში ისევ სამოქალაქო ომი დაიწყოთქო? მგზავრებმა დამიდასტურეს. ბოლოს ვიკითხე სად მივდივართ მეთქი, იმიტომ რომ ვერცერთი ქუჩა ვეღარ ვიცანი. თურმე გარეუბანში მივდიოდით, რაღაც უცნაური სახელი ჰქონდა, ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ ბევრი ,,ბ'' ბგერა ერია.

მერე პატარა ოთახში შევედი, ნაცნობ გოგოსთან ერთად ვიყავი. სოკოს ფლავი ვჭამე, მერე ბოთლით ლიმონათი და ერთი კოლოფი სიგარეტი მომცეს. ლიმონათზე უარი ვთქვი, მოწევა მომინდა. ვნერვიულობდი, ღამე იყო და სახლში ვერ მივდიოდი. ომი იყო და თან მხოლოდ ცალმხრივი მიმართულებით მოძრაობდნენ მანქანები. უცებ იმავე ლამპიონთან გავჩნდი, დალი დავინახე, ჯიბიდან რაპიდოგრაფები ამოვიღე და გავუწოდე. მეტი არაფერი მახსოვს, მგონი გამეღვიძა.

17.06.2010 (fee morgana)

დიდ სასადილო ოთახში ვისხედით ბუხართან. იატაკზე ფერადი ბურთები დახტოდნენ. ეს ბურთები ჩვენი მოჭრილი თავებისგან იყო გაკეთებული, მაგრამ დიდად არ განვიცდიდით უთავოდ დარჩენას და არც კისერი გვტკიოდა. სადღესასწაულოდ გვეცვა და შამპანურს ვსვამდით. მე ვიღაცისგან გავიგე რომ ქალაქში ეპიდემია იყო გავრცელებული ( ადამიანებს თავები ძვრებოდათ), მაგრამ მითხრეს მაინც აღარაფერი გვეშველება და არ ჩავიშხამოთ დღესასწაულიო. მერე ერთერთი ბურთი გადავარდა ფანჯრიდან და ვიღაცამ იყვირა, ნინომ სამუდამოდ დაკარგა თავიო.მე ფანჯრიდან გადავიხედე და დავინახე როგორ მიფრინავდა ჰაერში წითელი ბურთი.

17.06.2010 (panpiotar)

კიდევ ერთი განათებული საცეკვაო დარბაზი. კოსტუმებში გამოწყობილი, წარბებგადაბმული ტიპები ცეკვავდნენ :D მე აივანზე ვიდექი, აივანი ოთახში შედოიდა...
მერე ჩაბნელებულ ოთახში ვიყავი. აჩი, წუწი, თორნიკე, მწვანე, ვაჟა და კიდე ვიღაცეები ვცდილობდით WINDOWS ის გადაყენებას. კედელზე ორი დიდი მონიტორი იყო ჩამოკიდებული. ძალიან დიდი მოტორები. ვერ აყენებდნენ. ისიც მახსოვს ყველას რაღაც ზებუნებრივი ძალები გვქონდა. მაგრამ ერთ უცნობს ქონდა ყველაზე მაგარი ნიჭი. ის გარეთ იდგა და იმალებოდა. თითქოს მტრები ვიყავით. ვერადა ვერ გადააყენეს. და მე გავედი იმ ტიპთან. ცოტა ხანში შევიპარეთ ერთად ოთახში. იმან ყველას რაღაც მწვანე ელექტრონული ქსელები მოახვია თავზე. მიაბა კედლებზე. თვითონ ყველა მეორე ნაბიჟზე უჩინარდებოდა. ბოლოს აჩი გააბა ქსელში. მე არაფერს მერჩოდა. მგონი იმიტომ რომ მე ვიყავი ის ტიპი. მაგრამ შეიძლება არც ვყოფილვარ, უბრალოდ ვგრძნობდი იმის ძალას. გარედან ვუყურდებდი, მაგრამ თან მე ვიყავი. ბოლოს ერთად დავსხედით. ქსელები მოეხსნათ ყველას. მგონი ხუმრობა იყო. თორნიკე აიპოდს უსმენდა. თეთრი ყუსრასმენები ქონდა ყურებში გარჭობილი და ცეკვავდა. შე სიროო მწვანე ეძახდა. ბოლოს windows ვერაფერი უშველეს. მე დავიგრუძე. აჩის ვუთხარი მეც ვრაც გადავაყენებ თქო, მაგრამ იმან მითრა შენ გადააყენებო. უცბად ფანჯარა გაიხსნა, წუწის ფრთები გამოუვიდა. ნაცრისფერი ფრთები და გაფრინდა. გაეკიდეთო დაიძახა ვიღაცამ, მაგრამ ფანჯარა აღარ იყო. უცბად დაგვავიწყდა წუწი და მარიოს თამაში დავიწყეთ.

16,06,2010 (panpiotar)

zappa-ს კონცერტზე ვიყავი. თვითონ ზაპას ვერ ვხედავდი. მუსიკაც არ მესმოდა, მაგრამ მაგრა ვატრაკებდი :D უამრავი ხალხი ირეოდა. ძალიან ნათელი დარბაზი იყო. ვიღაცას ვეკითხებოდი კონცერტზე განათებული დარბაზი რატომ არის მეთქი. იმან მიპასუხა ჯეკ ბაუერის ბრალიაო :D გავიფიქრე ძალიან ბევრს ვუყურებ 24 საათს თქო :))) დარბაზიდან გავედი. გზაში ვიღაც ქალი შემხვდა, ძუძჲებს მოათრევდა. პირდაპირი მნიშვნელობით მოათრევდა! ზძალიან მსუქანი იყო. გვერდით ქმარი მიყვებოდა. ხალხა დაცინა. მაგრამ დაცინა არა ქალს, კაცს. მე გვერდი ავუარე და შავი რენოების დერეფანში გავიარე. ავტოგარაჟი იყო. ვიღაცეები ვაჭრობდნენ. 3000 რა ამბავიაო ერთი ჭიჭყინებდა. პატრონმა თუ არ გინდა დაახვიეო. მერე გამახსენდა, რომ ავტოგარაჟი მქონდა დასახაზი და ისე დავიგრუზე გამეღვიძა :))

15.06.2010 (LiLaC)

ვიღაცის პანაშვიდი იყო ჩემი დაქალის სახლში. დათოც იქ იყო და ვცდილობდი მასთან ახლოს მეტრიალა . სახლში ელენესთან ერთად მოვდიოდი, მეგონა დათოც უკან მომყვებოდა და ვცდილობდი, ნელა მეარა, რომ წამომწეოდა. ცოტა ხანში სულ მარტო ავღმოჩნდი, ელენეც ჩამომრჩა. დავჯექი ტროტუარზე და ველოდებოდი, მაგრამ იმათგან არავინ ჩანდა. მერე მანქანების დიდმა კოლონამ ჩამიარა. საჭესთან ჩემი ყოფილი რედაქტორები ისხდნენ, უკან ვიღაც ბავშვები, მაგრამ ჩემები - არა. ბოლოს ავდექი და ისევ უკან დავბრუნდი, მაგრამ იქაც არავინ იყო. დავიწყე რეკვა. ჯერ ელენეს ვურეკავდი, არ მპასუხობდა... მერე წამოვედი სახლში და ცირა დეიდას დავურეკე, ქეთი და გიო თუ მოვიდნენთქო. თან იმაზე ვნერვიულობდი, რომ 9 წამი მქონდა სალაპარაკო (ეს რეალურადაც ასეა:D ) და მოვასწრებდი თუ არა. ხმა ძაან შორიდან მესმოდა, მაგრამ, მგონი, მითხრა, კი, უკვე სახლში არიანო...
მერე მარტო ის მახსოვს, რომ ძალიან მწყდებოდა გული, დათოს რომ ვერ ველაპარაკე :(

14.06.2010 (panpiotar)

ვიღაც ბავშვი მეჯდა კალთაში. ვეფერებოდი. იქამდე რაღაც ბაღის ბორცვზე ვიჯექი და რომელიღაც ამერიკული ქალაქის ცათამბჯენებს ვუყურებდი. ისიც მახსოვს როგორ ვივსებოდი შურით იმ ადამიანებზე, რომელიც ცათამბჯენების ქვევიდან შეხედვაც შეეძლოთ... მერე ისევ ბავშვს ვეფერებოდი. მოგნი. ამერიკას ვეძახდი. დედამისმა ამერიკას რატო ეძახიო... ბოლოს დედამ გამომართვა და მთხოვა სადღაც წამეყვანა. მერე რატომრაც ქვაბში ჩააწვინა, ქვაბი ცეცხლზე დადგა. ბავშვი მთლიანად დაიფარა წყლით. თვალები გახელილი ქონდა. მე ვუთხარი თვალები მოეხარშებათქო. დედამ ხელი ჩაყო და დაუხუჭა. მერე ქვაბი აიღო და ხელზე დამადო - ეხლა წაიყვანეო. ხელი არ დამწვია. მაგრამ ბავშვი უცბად დაპატარავდა. მგონი ერბოკვერცხად გადაიქცა. მთელი სხეული დაეშალა. ორი პატარა თვალი დაცურავდა წყალში ცალცალკე. მე დავიზმენდი, ვიფიქრე ჩემი ბრალიათქო, მაგრამ ჩემი ბრალი არ იყო. დედამისმა მითხრა ეს ტრანსპორტირების ჩვეულებრივი ფორმააო. ტაფა გადამიყირავდა, ერთ თვალი მიწაზე დავარდა. იმდენად პატარა იყო, რომ ძლივს იპოვნა დედამისმა თვალი და უკან უკვე ტაფაში ჩააბრუნა.

14.06.2010 ( fee morgana)

გუსჰინდელი სიზმრიდან მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ვიღაც ქალმა, სავარაუდოდ ემიგრანტმა დედოფალმა, რომელიც ერთ-ერთი მეცნიერის სამუშაო ოთახში ცხოვროდბა გააჩინა ტყუპები და თვითონ მოკვდა. ახალშობილები თოჯინები იყვნენ, შუშის თვალები და ოქროსფერი მოკლედ თმა ჰქონდათ. ერთ-ერთ მათგანს თვალი მოსტაცა შავმა პუდელმა, ამიტომ ბავშვი მალევე გარდაიცვალა და დედის გვერდით დაასვენეს დიდ საძინებელ ოთახში. ისიც მახსოვს, რომ თოჯინების სიკვდილში დაადანაშაულეს მათი მამა (მეცნიერი). რომელიც მასონთა ლოჟის წევრი იყო. ერთი თვის განმავლობაში ოტახში იყო ჩაკეტილი და 24 საათის განმავლობაში ჯოკერს თამაშობდა სხვა მასონებთან ერთად online ქსელის საშუალებით. მე ამ ხნის მანძილზე კიბეზე დავრბოდი, მაგრამ მე რა შუაში ვიყავი სიზმრის გმირებთან არ მახსოვს.

12.06.2010 (fee morgana)

გრძელი ხეივანი მაქვს გასავლელი. აფთიაქს ვეძებ. შემოდგომაა და ქვაფენილი დაფარულია გაყვითლებული, უკვე დამპალი ფოთლებით. ვცდილობ მიწაზე ისე დავაბიჯო ფეხი, რომ ფოთლებს არ შევეხო, მაგრამ ვერ ვახერხებ, თუმცა ვფიქრობ, რომ ეს კარგი გასართობია. ხეივნის ბოლოს აფთიაქს ვხედავ. შენობამდე დიდი საპარადო ქვის კიბე ადის, რომელიც ასევე ფოთლებითაა დაფარული. აფთიაქს მინის კარი აქვს. იქ სამი ახალგაზრდა მუშაობს. მე ვხვდები, რომ ეს შენობა ძალიან ძველი, დაახლოებით სამასი წლისაა და მისი არსებობის შესახებ აღარავინ იცის. ვყიდულობ მალამოს და ოც მწვანე ფურცელს, რომელიც LSD მგონია. მერე დედას ვეძებ უშედეგოდ, სამაგიეროდ ვხვდები ჩემი სკოლის ყოფილ დირექტორს, რომელიც თავის ახლადშეძენილ უხარისხო გაზქურაზე მეწუწუნება,(გაზქურა ჭერზეა დამონტაჟებული) მერე შემწვარი კარტოფილით მიმასპინძლდება. ბოლოს მახსოვს, რომ დიდი საბაგიროთი სახლში მივდივარ, რომელიც დანგრეული მხვდება

13.06.2010 ( panpiotar)

მთელი ღამე red lights street ზე დავდიოდით მე და მწვანე იაფი ბოზების ძებნაში. მაგრამ ფული არ გვქონდა. ყველა გვეკაიფებოდა, ქართველებს ჰოლანდიაში მოუნდათ ჟიმაობაო. ერთ ბორდელში შევედით ერთმანეთძე მახინჯები იყვნენ ქალები. მგონი მუტანტებიც იყვნენ, ვიფიქრეთ აქ მაინც იქნება იაფი, მაგრამ ვიღაც ქალმა გვითხრა, ეს ყველაზე ძვირი ბორდელია მთელს მსოფლიოშიო. გამიკვირდა. გამოვედით. ისევ დავდიოდით ქუჩაში. ქვაფენილზე ნარწყევი დავინახეთ, მწვანე გადაახტა, მე ჩავაბიჯე. ვიღაც წითელთმიანმა და წითელლიფიანმა მეძავმა დაცინვით მითხრა ისევ ცირკთან მიდითო. გამიკვირდა საიდან იცოდნენ ჰოლანდიაში ცირკი. იმან მითხრა ჩვენი პროფესიაა და ყველაეფრი ვიცითო. მწვანე სადრაც გაქრა. ვიფიქრე იშოვა ქალი თქო, და აგრა გამიტყდა. ქალმა მითხრა ტრანსვისტიტები არიან შავი მთვარის მესამე ასახვევშიო. გამხიარდა. ვუთხარი აქამდე რატო ვერ მოვიფიქრე თქო. ხო შვილოო მიოპასუხა. წავედი მარტო. იქვე იყო. ამერიკული ბარების კარები ეკიდა. ვირაც მახინჯმა კაცმა გამიღო. შევედი ოთახში სადაც უამრავი ტრანსვისტიტი იჯდა. მწვაენ შევამჩნიე ყლეგამოჭრილი იჯდა სავარძელში. ვკითხე გვეშველა თქო?? იმან კი მიდი აირჩიეო. უცბად მივხვდი, რომ 10 ევროთ მთელი ბორდელის "ქალები" ჩემი გახდებოდა... სამწუხაროდ გამეღვიძა :D

12.06.2010 (fee morgana)

ზაფხულობით, მდინარის პირას ქვის ციხესიმაგრე ჩნდება, სულ ცოტა ხანია რაც ის შეამჩნიეს, ამიტომ ხალხში დიდი აჟიოტაჟია ატეხილი. ნაგებობას დღისით ვეღარავინ ხედავს, იმიტომ რომ მდინარის სანაპირო მთლიანად გვიმრით და ანწლით იფარება. ახლა ღამეა. მაღალი კლდიდან ვუყურებ განათებულ ტრასას, რომელიც მდინარის კალაპოტს მიყვება და ციხესიმაგრისკენ მიდის. გზაზე უამრავი ადამიანი მოძრაობს, მაგრამ მე ისინი ობობები მგონიან. ციხესიმაგრიდან მუსიკის ხმა ისმის, ხალხი ცეკვავს, მე ზუსტად კლდის ქიმზე ვდგავარ სადაც დამტვრეული სამფეხა სკამი დევს. მინდა ჩავიდე მდინარესთან, მაგრამ ბავშვები დამალობანას თამაშობენ და არ უსმენენ ჩემს თხოვნას.

09.06.2010 (panpiotar)

თავუიდან მხოლოდ ის იცოდა, რომ სიზმრებს ვაგროვებდი. მერე სხვა რაღაცეებიც გაიგო... მითხრა ტექსტი, რომელლიც თვითონ უნდა მეთქვა მისთვის. გამიკრივრდა. მალე ყურადღება წყლის ხმიაზე გადავიტანე. გავიქეცის იქით, საიდაანც ხმა მოდიოდა. ოთახში შევვარდი. საძინებელი იყო, და საძილენებში ონკანი მოდიოდა. დავიყვირე ჩართული დამრჩა ონკანითქო. ოთახი საკმაოდ დიდი იყო. ბოლოსკენ საწოლი იდგა, საწოლზე მობილური იდო. წყალზე დიდი ფოთლები დაცურავდა. ფოთლების გავლით მივედი წყლამდე, ისე რომ ფეხი არ დამსველებია. ავიღე მობილური და 03 ზე დავრეკე. მერე უკან მინდოდა გამოსვლა, მაგრამ ფოთლები ჩემს სიმძიმეს ვერ უძლებდნენ. მერე აღარაფერი აღარ მახსოს.

09.06.2010 (fee morgana)

დილით ქალაქში მუშებმა რკინის ჟანგიანი ჭიშკრების დამონტაჟება დაიწყეს. ბრძანება გაიცა, ყველა სახლის თუ სადარბაზოს წინ აუცილებლად უნდა ეკიდოს რკინის კარი. ქალაქში ბუნტია, ეს მთავრობა სულ ამახინჯებს ქალაქის იერსახესო. მე ვამტკიცებ რომ ეს იდეა ძალიან საინტერესოა არქიტექტურულად და თავი მაგარი ტიპი მგონია, იმიტომ რომ მთელ ქალაქში მარტო მე მივესალმები ამ წამოწყებას.(არადა გულის სიღრმეში არც მე მომწონს) ქალაქი გავსებულია ამწეებით და ჯართით. ქუჩები გადათხრილია. ცოტა ხანში ხალხი ამჩნევს, რომ ჭიშკრების ახლოს ძალიან სწრაფად იზრდება ნაძვის ხეები, ღამით კი ადამიანები ქრებიან. ჩემმა მეზობელმა თქვა ,ალბათ გირჩები იტაცებენ და გამოქვაბულებში მალავენო. მე მჯერა და ვამბობ, რომ აღარასდროს გავალ ღამით სახლიდან.

09/06.2010 (LiLaC)

ბავშვები ვართ ჩემი მეგობრის კლასელის ოჯახში. ამ კლასელის ცოლი ორსულადაა და კიდევ ერთი გოგო, ვინც მე მახლავს, ისისც ორსულადაა. ძირითადად, ბავშვებზე ვსაუბრობთ. მერე მიხო (ოჯახის უფროსი :)) ბიჭებს ლუდზე ეპატიჟება
* * *
მე მივდივარ ქუჩაში და ვცნობ ამ ადგილებს. ეს არის სოლოლაკიდან თავისუფლებაზე ჩასასველი გზები. ვფიქრობ, ხომ არ დავურეკო ჩემს ყოფილ შეყვარებულს, რომელიც იქვე ცხოვრობს, მაგრამ, მგონი, არ ვურეკავ. მერე ჩავდივარ მიწისქვეშა გადასასვლელში, მოპირდაპირე კიბეზე ჩამოდის მღვდელი, რომელიც ხმამაღლა რითმავს ლექსს პატრიარქზე.
* * *

დიტო და სალომე (მგონი) სეხდან და ლაპარაკობენ იმაზე, რომ ის გოგო, ვინც მე სკაიპში მომწერა და ნინის სახელით გამეცნო, სინამდვილეში დიტო იყო. მე ცოტა ხნით გავდივარ და რაღაც დარბაზში დათოსთან ერთად manchester united-ის ჰიმნზე ტანგოს ვცეკვავ. ამ დროს ვხედავ, რომ დედაჩემ გარეთ, სკამეიკაზე ზის, მაგრამ ჩემკენ არ იხედება.

09.06.2010 (fee morgana)

ჭაობის პირას ვისხედით ისეთ უსიერ ტყეში, რომ მზის შუქი ჩვენამდე ძლივს აღწევდა. ბაყაყების ხმა მესმოდა, ამიტომ ძალიან გაღიზიანებული ვიყავი. ჭაობის პირას მრგვალი მაგიდა და ხუთი სკამი იდგა. მაგიდაზე ჭუჭყიანი პლასტმასის ბოთლები ეყარა და მხოლოდ ერთში ნახევრამდე შავი ღვინო ესხა. ჩემს გვერდით მჯდომი (აღარ მახსოვს ვინ იყო, ან საერთოდ არ მინახავს) მთელ კონა კამის ფოთლებს ჭამდა. ვუყურებდი და ვგრძნობდი როგორ მერეოდა გული, ის კიდევ უფრო მადიანად ილუკმებოდა. ტირილი დავიწყე ეს ბიჭი აქ რატომ წამოიყვანეთ თქო. მერე ძველ თბილისში აგმოვჩნდი მოედანზე, ჩემს ირგვლივ ძალიან სწრაფად მოძრაობდნენ მანქანები განუწყვეტელი სიგნალით. ტროტუარზე გადასვლა მინდოდა,მაგრამ ვერ ვახერხებდი. მერე დავინახე როგორ გადაიქცა ავტობუსი პატარა გოჭად და ბუჩქებში დაიმალა. მე ჩემს დაქალს ვუთხარი, მაგრამ იმან არ დამიჯერა და მითხრა ახლა სიზმარში რომ ხარ იმიტომ დასდევ ავტობუსებს და გოჭებსო.

08,06,2010 (panpiotar)

საფლავების საერთაშორისო დღე იყო. მთელი მსოფლიო სასაფლაოებზე იყო. მე სადაც ვიყავი ბევრი ხალხი იყო. მაგრამ უცბად წყალდიდობა დაიწყო და ყველანი გავრბოდით. სადრაც მაღლა მივდიოდით. ჭყლეტვა იყო. ვიღაც ტიპი მტაზე იდგა და ხალხს ეძახდა კიდობანში შემოდით ჟირაბებტან ადგილი დარჩაო (ნოე არ ყოფილა ოღონთ :D ) სიზმარი დიდი ხანი გრძელდებოდა, მაგრამმეტი არაფერი არ მახსოვს

08,06,2010 (panpiotar)

ავატარის ვარდისფერი ხეების ჩრდილში დაგრეხილი გზით მივდივართ მე და დედაჩემი. მალე დიდი ტბის ნაცრისფერ ქვიშიან ნაპირზე აღმოვჩნდით. მე ვუთხარი დედას, რომ თვითონ ნაპირთან, ცოტა ჩაღრმავებულ ადგილზე ყოველთვის 10 გრადუსით უფრო ცივა ვიდრე ზევით. ჩავედით სანაპიროზე სადაც უცნაური ცხოვრლების გამოფენა იყო. უამრავი ცხოვრელი იყო თავის პატრონებთან ერთად, მაგრამ არც ერთი არ არის ნამდვილი ანუ რეალურად არსებული ცხოველი. ჩვენ ჩრდილოეთისკენ წავედით. გზაში დელფინისნაირმა დიდმა ხვლიკკმა შემაშინა. ფერადი ლაყუჩები ქონდა. გზაში ძაღლისნაირი რაგაც ცხოველი შემომახტა, მაგრამ იმის არ შემშინებია. ბევრი ვიარეთ და რაღაც წითელ ირემტან გავჩერდით. ირემის არაფერი უგავდა. რო თქვა პატრონმა ირემიაო გამიკვირდა. არც რქები ქონდა, და უფრო სათამაშოს გავდა ბაზრობებზე რომ იყიდება. არც ერთ ცხოველს რომ არ გავს.
პატრონი ძან უცნაური ქალი იყო. ბინძური. დედაჩემმა რარაც კითხვები დაუსვა. მარგამ არ მახსოვს. ერთი ის მახსოვს, კითხა რამდენი წლისააო. ქალმა უთხრა რვისო, მაგრამ მალე იზრდება და ამ ზაფხულში რქებიც ამოუვაო. მერე მე ვკითხე რას ჭამსთო, მიპასუხა ხინკკალსო, მაგრამ გაგვითავდა და ეხლა შიაო, და ჯიბიდან რაღაც ხურდები ამოიღო, მეც ამოვიღე და დედაჩემმაც. იქვე სახინკლე იყო და იქ ვაპირებდით შესვლას, მაგრამ გამეღვიძა საბედნიეროდ :D

08.06.2010 (fee morgana)

ზაფხულობით, მდინარის პირას ქვის ციხესიმაგრე ჩნდება, სულ ცოტა ხანია რაც ის შეამჩნიეს, ამიტომ ხალხში დიდი აჟიოტაჟია ატეხილი. ნაგებობას დღისით ვეღარავინ ხედავს, იმიტომ რომ მდინარის სანაპირო მთლიანად გვიმრით და ანწლით იფარება. ახლა ღამეა. მაღალი კლდიდან ვუყურებ განათებულ ტრასას, რომელიც მდინარის კალაპოტს მიყვება და ციხესიმაგრისკენ მიდის. გზაზე უამრავი ადამიანი მოძრაობს, მაგრამ მე ისინი ობობები მგონიან. ციხესიმაგრიდან მუსიკის ხმა ისმის, ხალხი ცეკვავს, მე ზუსტად კლდის ქიმზე ვდგავარ სადაც დამტვრეული სამფეხა სკამი დევს. მინდა ჩავიდე მდინარესთან, მაგრამ ბავშვები დამალობანას თამაშობენ და არ უსმენენ ჩემს თხოვნას.

08.06.2010 (LiLaC)

რაღაც სახურავზე ვართ ბავშვები. თან სახურავია, თან დიდი, გაშლილი მინდორი...
მერე უცბად ამოვარდება საშინელი ქარი. აღარ მახსოვს, მგონი ვცდილობთ, რომ ქარმა "არ წაგვიღოს"

* * *

სიზმრის მეორე ნაწილიდან მარტო ის მახსოვს, რომ ვარ რაღაც შენობაში, მგონი უნივერსტეტია, ოღონდ ისეთი არა, როგორც სინამდვილეში. ერთერთ აუდიტორიაში კონცერტი თუ ლექცია ტარდება, მერე დერეფნებში უაზროდ დავრბივარ... უფრო სწორად, ახლა მგონია, რომ უაზროდ, თორემ სიზმარში აშკარად რაღაც საქმეებს ვაგვარებდი.

07.06.2010 (panpiotar)

მიშამ სოფლის მეურნეობის მინისტრს დაავალა საქარველოში მომუშვანე ყველა მებალე შეკრიბეთ ერთად და გამაცანითო(მებალე ანუ ბალის ხის ნარგავებს ვინც რგავს ან რავი ხზ.) სირულ ბლანჟჳანმა მინისტრმა - მხოლოდ სამნი არიანო. ან ოთხნიო. მოკკედ უცბად ტელევიზორში ჩნდება სიუჯეტი სამ მებალე ქალზე. როგორც გადასცემს პრეზიდენტი ღირსების ორდენს და დამსახურებული მებალეები უცბად პოპულარულები ხდებიან.
სამი მებალე იყო. სამივე მაღალი და ლამაზი ქალი. ორდენები რო გადასცეს თან ფულიც მისცეს ბევვრი. და ერთმა თქვა მე მხოლოდ ბალის ნერგების ყიდვაში დავხარჟავო. მეორემ თქვა შვილს შევიყვან სკოლაშჳო და მესამემ ხზ.
მერე ტელევიზორში მოგვიწოდებდნე, რომ მიგვებაძა შრომით მებალეებისთვის. ერთი სლოგანი გაიჩითა - გახდი შენი ქვეყნის მებალე!!!!

07.06.2010 (panpiotar)

გზაზე სიმეტრიულად განლაგებული პატარა გუბეები და დიდი ეკრანი ნაპირეზე. ამერიკულ ფეხბურთს უყურებენ ყვითელმაიკიანი ტიპები. ერთი ტიპპი განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. მელოტი იყო და უშველებელი ცხვირი ქონდა. არ ვიცი რატო მაგრამ იმ მომენტში ტასმანაა თქო ვიფიღე, მაგრამ არ იყო ტასმანა. ჩვეულებრივი ტიპი უიყო, აშკარად არაქართველი. გვერდით ვიღაც მომყვებოდა და თქვა - სუ გაუბერეს ამ ქართველებმა, პოლოდან ამერიკულ ფეხბურთზე გადავიდნენო. მე გამეცინა.

...
უკანასკნელი ფრანგული მანქანა. თითქოს სარანგეთში მანქანების გამოშვება შეწყვიტეს. მანქანა მწვანე და მრგვალი ფარები აქვს. საჭე მარცხნივ. უკან ფარები საერთოდ არ აქვს. ამ მანქანაზე ოცნებობენ ყველაზე ფულიანი ტიპები. მაგრამ მხოლოდ სამ ადამიანს ყავს. ორი არ მახსოვს, ერთი ჩემს მეზობელს ყავს... მთელი ცხოვრება ტროლეიბუსით დადიოდა და რა ჩემი ფეხებით იყიდა მანქანაო - ვიღაცამ თქვა. მეორემ უპასუხცა მაგიტომაც დადიოდა ტროლეიბუსით რო ეგ მანქანა ეყიდაო. ხოდა იარე ეხა შენ ტროლეიბუსითო. ეს რო თქვა ისეთი სიცილი ამიტყდა თვალები დამიმძიმდა, ვეღაც ვიხედებოდი, სადრაც მინდოდა წასვლა, მაგრამ ვერ მივდიოდი ვერაფერს ვერ ვხედავდი. (სიზმრიდან გამოსვლის დროს რო ხდება ხოლმე) და გამეღვიძა

07,06,2010 ( პეპილოტა)

საჰაერო ბუშტი დამესიზმრა, დახატვა მომინდა რაღაცნაირი იყო... შიგნიდან ძლიერი ყვითელი შუქი გამოდიოდა ოთხ სვეტად. დაა მელოდებოდა სანამ ჩავჯდებოდი, ავიდოდი და სოსმოსური ხომალდივით გრუხუნებდა მეგუდულად. მანამდე სხვა შინაარსის სიზმარი მესიზმრა, მაგრამ აღდგენა მიჭირს მთლიანად - ვიღაცას ვეჩხუბებოდი მგონი ძალიან მაგრა ( მაგრამ საერთოდ სხვა და სხვა ამბავ იყო.

07.06.2010 (fee mongana)

ძველ უბანში, დანგრეულ სახლში ბიბლიოთეკა აღმოვაჩინე. ოთახს იატაკი თითქმის არ ჰქონდა, ფანჯრებზე მუქი მწვანე დახეული ფარდები ეკიდა. არც ერთი წიგნის სახელწოდება არ მეცნო. მერე ხის სკამზე ავედი და ერთ-ერთი თაროდან ბორდოსფერი წიგნი ავიღე. ყდაზე წითურთმიანი გოგოს ილუსტრაცია დავინახე, რომელსაც ძალიან ღია ცისფერი თვალეები ქონდა. გადავშალე თუ არა წიგნი ამ გოგომ კივილი დაიწყო და ყდიდან ამოფრინდა. მე შემეშინდა და გამოვიქეცი., ეგ წიგნი აუცილებლად წაიკითე ყველაზე საინტერესოაო. მე მივხვდი რომ ეს ხმა ეკუთვნოდა ბიბლოთეკის დირექტორს, რომელსაც ყავდა ტყუპისცალი-ასევე დირექტორი. ისინი სახლის მანსარდაზე ისხდნენ. ოთახის კარი გამოვგლიჯე და პირველი წვიმის ბაღში გავიქეცი.

06.06.2010 (LiLaC)

ქართულის გაკვეთილზე ვზივარ ჩემს ძველ საკლასო ოთახში, ოღონდ მასწავლებლის მაგივრად ჩემი ახლანდელი ლექტორია და ზოგიერთ მერხთან კურსელებიც სხედან. ზუსტად არ მახსოვს, მემგონი, რაღაც მუნჯურ ენას იბარებს მასწავლებელი, მე ორიანს მიწერს, მაქსიმალური ნიშანი 5-ია, მაგრამ რომელიღაც სხვა თამთას ექვსიანს უწერს. ძალიან ვბრაზდები, ვამტკიცებ, რომ ყველაფერი კარგად ჩავაბარე...
* * *
"sex and The ciTy"-ს ორი გმირი, კერი და მირანდა, სრულ დეპრესიაში არიან. მე მათთან ვარ სახლში და ვცდილობ დავარწმუნო, რომ თმის შესაღებად წამომყვნენ. არ მახსოვს, გამომდის თუ არა...

* * *
შევდივარ მეგობრის სააბაზანოში, სადაც 3 სარეცხი მანქანა დგას და სამივეში შემძვრალია ჩემი მეგობარი (ერთიდაიგივე, ოღონდ ერთდროულად). მერე, გამოდის და მეუბნება, რომ განსხვავებას ამოწმებდა, ამ სარეცხ მანქანებს შორის. მერე მე ვყოფ ერთერთ მათგანში ფეხს და მეჭედება. ძალიან მტკივა და დიდხანს ვცდილობ, რომ უკან გამოვაძვრინო. შედეგი აქაც არ მახსოვს...

* * *
მეგობრებთან ერთად ვარ ექსკურსიაზე, რაღაც მისტიკურ ადგილას. მძღოლი ავტობუსს აჩერებს, რომ გადავიდე და იქაურობა დავათვალიერო, მაგრამ, მე ვეუბნები, რომ, რადგან ჩემ გარდა ყველას ნანახი აქვს ეს ადგილი, მარტო ჩემ გამო გაჩერება არ ღირს და მივდივართ...

***

მე, ნინო და სალომე ვართ ყვითელ ავტობუსში. მე და ნინო ვიღებთ ბილეთს, სალომე არა. ვუახლოვდებით გაჩერებას და სალომე ხედავს, რომ კონტროლიორები დგანან. მთხოვს, ბილეთი მივცე, მე არ ვუთმობ და ვეუბნები, რომ, კონტროლიორები მას უფრო დაუჯერებენ, რომ ვითომ სკოლის მოსწავლეა. ამოდიან კონტროლიორები, ერთი ახალგაზრდაა, მეორე უფრო ხანში შესული. სალომე ისე ეუბნება, როგორც მე დავარიგე, მაგრამ ახალგაზრდა მაინც უწერს ჯარიმას. მერე მე მივდივარ აპარატთან, ბილეთი საიდანაც გამოდის იმ "ხვრელს" ხელს ვაფარებ და ხურდის ჩაგდების გარეშე ვიღებ ბილეთს. მერე მივდივარ კონტროლიორთან და ვეუბნები, რომ სალომეს ბილეთი ავუღე. ხანში შესული ურჩევს ახალგაზრდას, რომ თავი დაანებოს ჯარიმის გამოწერას. ის თავიდან უარზეა, თუმცა ბოლოს უჯერებს და სანამ ავტობუსიდან ჩავა, ნინოსკენ ტრიალდება და რაღაცას ეუბნება სიმაღლეზე...

06.06.2010 (fee morgana)

სახლიდან გამოვედი და ბნელი ქუჩებით წავედი მეგობართან შესახვედრად. უნდა გავსულიყავი საბურთალოს ქუჩაზე, რომელიც უზარმაზარ რკინის წითელ კონსტრუქციას წარმოადგენდა. ხარაჩოებზე ძაღლებს ეძინათ.
მერე ზოოპარკში შევედი და უშედეგოდ ვეძებდი თეთრ თუთიყურშს. გალიაში დავინახე შავი ცხოველი, რომელსაც გრძელი კისერი ქონდა და ძალიან სწრაფად დახტოდა. უცებ პურის ყანაში აღმოვჩნდი, სადაც ლურჯფრთიანი გნოლები დაფრინავდნენ.

06,06,2010, (panpiotar)

საკარნავალოდ ვარ გამოწყობილი და ლიმუნზინით მივდივარ სადღაც. თან მიტყდება, რადგან სმოკინგის მაგივრად ჩვეულებრივი პიჯაკი მაცვია. არც პეპელა მიკეთია და არც ყლინჯი. მოკლედ ძან მიტყდება და ვნერვიულობ. ჩემი თანამგზავრი თორღვაა. კუბოკრული ჟილეტი და ზოლებიანი შარვალი აცვია. ნიღბები მოგვაწოდა მძღოლმა, მაგრამ მე დაბადებისდღის წვეტიანი ქუდი შემხვდა :D თორღვამ მაგრა დამცინა.
ძველ თბილისურ სახლთან გავჩერდით. დახვეული კიბით ავედით და გახუნებულ კარებში შევედით, ისე რომ კარები არავის გაუღია. პირდაპირ გავიარეთ :D მოსაცდელში ვიღაც სირები ისხდნენ. პატარა ოთახში იჯდა დოსტოევსკი :D როგორ მივხვდი რომ დოსტოევსკი იყო არ ვიცი. თორღვა ძველი ნაცნობივით გადაეხვია. მე შემშურდა. დოსტოევსკი სუხარს ჭამდა. მე მაცივარს მივეყუდე. აივანზე მამუკა (ჩემი ძმაკაცის მამა :D ) სვავდა ყანწიტ არაყს. მე გამიხარდა და იმათ მივეკედლე. დოსტოევსკი გარეთ არ გამოსულა. სუფრასთან მე მამუკა და ვიღაც ტიპი ვისხედით. აივანი აშკარად ერთი ჩემი ნაცნობი მღვდლის აივანი იყო. თვითონ არ ჩანდა არსად. ყანწით ღვინო მომაწოდეს. მე არაყი მოვითხოვე. მაგრამ უარი მითხრეს.
მერე სიზმარი გაგრძელდა, მაგრამ აღარაფერი მახსოვს გარდა იმისა, რომ არყის სუნი ვიგრძენი. საერთოდ სიზმრებში რამდენადაც ვხვდები სუნი არაფერს არ აქვს. პახოდუ შნასი არ არის სახლში არაყი არ მაქვს ჩემამდე რო მოსულიყო სუნი :D
საინტერესოა სხვებს გიგრძვნიათ თუ არა სიზმარში სუნი ოდესმე??? ვგონებ საინტერესო თემაა :))

06.06.2010 (panpiotar)

მაინცდამაინც ეს ყლეობა დამესიზმრა გრძელ სიზმრად და თან მეორედ :))
მოკლედ სამსახურიდან ვბრუნდებოდი სახლში. ერთ-ერთი გარეუბნის მეტროს ბაქანზე ვდგავარ. ბაქანი ძალიან სუფთაა, მაგრამ ადამიანები არიან ნახევრად გახრწნილები. საზიზღარი შესახედები არიან, და მეც ისე მეშინია, ლამისაა ჩავიფსა. მატარებელში ფოფხვით შევედი და კარებთან ავიტუზე. ისე მეშინია თვალებს ვხუჭავ. ტიპები ყურადღებას საერთოდ არ მაქცევენ. ჩემს გარდა ნორამლურებიც არიან ვაგონში. იმათ საერთოდ არ ეშინიათ. მე ზიზღს ვერ ვმალავ. მაგრამ უფრო და უფრო ვიზმენდები რო ეს ზიზღი არ შეამჩნიონ გახრწნილებმა. ვცდილობ თვალებში შევხედო ნორმალურებს რომ როგორმე კონტაქტი დავამყარო მათთან. ერთმა შემომხედა თვალებში. გაჩერებაზე გამოვიქეცი. მეორე ხააზე უნდა გადავჯდე. გავრბივარ მთელი ძალით. მაგრამ უცხო, ღია ბაქანზე აღმოვჩნდი. საერთო არ ვიცი სად ვარ...
მერე სადრაც ძალიან ნაცნობ ტბებთან მივედი. იქ ამოვისუნთქე. აღარ მეშინოდა. თითქოს სახლში ვიყავი. ეს ტბა მეორედ ვნახე სიზმარში. რუქაზეც მაქვს დატანილი ჩრდილოეთ ყინულოვანი ზღვის სახელით. ნაპირები მოყინული აქვს და ჰაერი გამჭვირვალეა. უცბათ მივხვდი, რომ გახრწნილები იქ ვერ ამოვიდოდნენ. დედაჩემს ცეცხლზე ედგა ქვაბი და სადილს ხარშავდა. ვიღაც უცხოებიც იყვნენ მაგრამ ჩემი ნათესავებიც იყვნენ თან. ცეცხლისკენ წავედი, მაგრამ ტელეფონმა დამირეკა. ამოვიღე ფარნიანი ნოკია :D მაგრამ ტელეფონი არ რეკავდა.
ბოლოს ჩემი მაღვიძარა აღმოჩნდა :D

05.06.2010 (panpiotar)

მეორადი ნათურების ბაზარში ვიყიდე სამი მწვანე და ერთი თეთრი ნათურა, შავი კლიტე და სამი გასაღები. ბაზრის შუაში ბორცვზე დგას ტაფისთავიანი ზარატუსტრა და ქადაგებს - "ის ვინც ჩემს სიტყვებს ვერ გაიაზრებს, ვერ მიიღებს ქარის სახეს!"
ყველას ფეხზე ეკიდა ზარატუსტრას სიტყვები. მათ შორის მეც.

05.06.2010 (fee mongana)

მეტეხის ეკლესიის თავზე გრძელი გზაამ სულ აღმართია, თან ძალიან ციცაბო. ჩვენ აღმართზე ავდივართ. მანქანას უჭირს ასხვლა, მაგრამ მაინც სწრაფად მიდის. თბილისი თითქმის აღარ ჩანს.

მდელოზე გავედით სადაც უამრავი ოქროსფერი თავწაჭრილი პირამიდა დგას. გზაზე ნისლია, მიწიდან გველებს აქვთ თავები ამოყოფილი და მეშინია ფეხი არ დავაბიჯო. ღამის 12 ხდება. ისევ ნისლია.

ცოტა ხანში პატარა დამწვარი ქოხი გამოჩნდა. შევდივართ, ნიკა და თორნიკე ქვის დაბალ მაგიდაზე კარტის თამაშს იწყებენ, მე ფანჯრიდან თოვლს ვხედავ, აღარც პირამიდები ცანს, აღარც ველი. გამიკვირდა, რადგან ნათლად მახსოვს ზამთარი დიდი ხნის წინ გავიდა.